Είναι πλέον ευρέως γνωστό ότι η θεραπεία εκλογής για την πλειοψηφία των ανευρυσμάτων εγκεφάλου είναι η ενδοαγγειακή αντιμετώπισή τους με τη μέθοδο του εμβολισμού.
Με τη μέθοδο αυτή, σε αντίθεση με τη κλασσική «ανοικτή» μέθοδο που περιλαμβάνει κρανιοτομία, αποκάλυψη του εγκεφάλου και απολίνωση του ανευρύσματος, η προσέγγιση και θεραπεία του ανευρύσματος γίνεται μέσω της ενδοαρτηριακής οδού υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση χρησιμοποιώντας αποσπώμενα μικροσπειράματα πλατίνας.
Τα μικροσπειράματα αυτά πλατίνας (coils) προκαλούν τη δημιουργία θρόμβου εντός του ανευρυσματικού σάκου, με αποτέλεσμα τη διακοπή της κυκλοφορίας αίματος εντός αυτού και τελικά την οριστική θεραπεία του (εικ. 1).
Υπήρχαν ωστόσο περιπτώσεις όπου η μέθοδος αυτή δεν ήταν δυαντόν να εφαρμοσθεί μέχρι πρόσφατα για τεχνικούς λόγους π.χ. πολύ μικρά ανευρύσματα (εικ. 3) ή ανευρύσματα που είχαν ευρύ “αυχένα” σε σχέση με το μέγεθος του σάκου τους (εικ. 2, 4). Τη λύση σε πολλές από τις περιπτώσεις αυτές ήρθαν να δώσουν οι τεχνικές του υποβοηθούμενου εμβολισμού.
Με τις τεχνικές αυτές, η τοποθέτηση των μικροσπειραμάτων πλατίνας υποστηρίζεται:
α. χρησιμοποιώντας ένα προσωρινό, ειδικά κατασκευασμένο ευένδοτο μπαλόνι, το οποίο εκπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα του ανευρύσματος κατά την ώρα της απελευθέρωσης των μικροσπειραμάτων πλατίνας και υποστηρίζει την τοποθέτηση και παραμονή τους εντός του σάκου του ανευρύσματος (εικ. 2, 3, 4)
β. χρησιμοποιώντας ένα μόνιμο ενδοαρτηριακό πρόθεμα (stent), ειδικά κατασκευασμένο για χρήση στον αυλό των εγκεφαλικών αρτηριών, το οποίο διατηρεί απρόσκοπτη τη βατότητα της φέρουσας το ανεύρυσμα εγκεφαλικής αρτηρίας, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα την επιτυχή και αποτελεσματική έκπτυξη των μικροσπειραμάτων πλατίνας μέσα στον ανευρυσματικό σάκο (εικ. 5).
Εικ. 5: Η έκπτυξη του stent εντός του αυλού της έσω καρωτίδας (πράσινο βέλος: εγγύς-μπλέ βέλος: άπω άκρο του stent – εικόνα β), αποτελεί το υποστηρικτικό υπόστρωμα για την επιτυχή τοποθέτηση των coils εντός του ανευρυσματικού σάκου και τον επιτυχή ενδοαγγειακό αποκλεισμό αυτού του ιδιόμορφου ανευρύσματος με τον εξαιρετικά ευρύ αυχένα.
Οι τεχνικές αυτές, διατηρώντας πάντα τις ενδείξεις τους (απόλυτες και σχετικές), διεύρυναν σημαντικά τις δυνατότητες της μεθόδου του εμβολισμού και αποτελούν πλέον σημαντικά εργαλεία για το σύγχρονο νευροεπεμβατιστή στην αντιμετώπιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανευρυσμάτων (ραγέντων και μη) ενδοαγγειακά, επιτυγχάνοντας συνεχώς καλύτερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα.
